Hattem: Voerman, Anton Pieck & Bakkerijmuseum

Mocht je al in Zwolle zijn, steek dan ook de IJssel over en ga Hattem in. Hier is het parkeren nog gratis, een klein gebaar van de stad. De steden Zwolle en Hattem liggen vlakbij elkaar, al zou je dat wellicht in eerste instantie niet denken gezien ze van twee verschillende provincies zijn (Overijssel en Gelderland).

Tip: Zeg ‘ja’ tegen de vrijwilliger die je een rondleiding wil geven in het Voerman Stadsmuseum. De vrijwilliger was een goede verhalenverteller, hij vertelde een goed verhaal over Jo Koster. Koster is een vrijgevochten schilder (avant-garde; pointillisme) die regelmatig alleen naar haar atelier in Parijs reed. Destijds vond men haar solo-reizen als ongehuwde vrouw een veel te riskante onderneming… Hierop had Jo de plaatsnaam ‘Van Hattem’ toegevoegd aan haar familienaam, hetgeen de indruk wekte dat ze getrouwd was, en men trapte erin! Op de eerste verdieping was ook het knappe aquarelwerk ‘gemberpot met buddah’ van Jan Voerman te bewonderen; levensecht geschilderd, net als het sneeuwlandschap trouwens!

In het Anton Pieck museum werden de grafische werken en de werktafel tentoongesteld. Grappig detail: al Antons werkmeubels waren naar boven verhuisd, alleen zijn tafel bleef staan omdat die te zwaar was om mee te verplaatsen). Ander leuk weetje: Pieck blijkt het verhaal van de wolf en de zeven geitjes getekend te hebben voor de Efteling; hij dacht mee over elk inrichtingsdetail hiervan in het attractiepark. Verder hingen de grappige aquarelwerken van Marius van Dokkum over ‘Opa Jan’ boven in het Anton Pieck museum (waarover ik eerder schreef in de post over Harderwijk). Het museum was compact, bijna knus, maar niet voor herhaling vatbaar. Misschien omdat de magie van Pieck vooral op een andere plek bewaard blijft, in de verhalen die blijven hangen, in de betovering van zijn werk.

Het Nederlands bakkerijmuseum is een museum over brood - en niet zomaar brood, maar een kunstwerk van deeg en traditie. De geur was er niet, maar de borden vertelden over het verleden. Een tegeltje zei het mooiste: ‘Het onmogelijke deden wij snel. De wonderen duurden iets langer.’ De tentoonstelling was kleinschalig, maar met een grote glimlach. Ik keek naar de paspoppen die het werk deden, en verwonderde me over de geschiedenis die erin gebakken zat. De wonderen komen altijd langzaam, net als het rijzen van het deeg.

Tip: op de terugweg langs de Dijkpoort en Bonbon atelier A3 lopen, bij laatstgenoemde is de chocolade omgetoverd tot ware kunst (vooral de opkikkertjes zijn goed gelukt).